اینکه می گویند به تازگی مستمری مددجویان این نهاد افزایش پیدا کرده خوب است، اما همچنان هستند خانواده هایی که با داشتن یک معلول و حتی بیشتر در رنج و عذاب زندگی خود را می گذرانند و با همین اندک ها می سازاند و می سوزند.

به همین بهانه بر آن شدیم تا به یکی از روستاهای دوردست تویسرکان که نیم ساعتی با مرکز این شهر فاصله دارد برویم، هوا گرم است خودروی سواریمان کولر ندارد و پیاده هم که نمی شود این مسیر طولانی را رفت.به روستا که می رسیم، پرسان پرسان خانه یکی از معلولان روستا را جویا می شویم که سوژه گزارش ما است. نام خبری اش را می گذاریم "ریحانه" چرا که به دلیل ملاحظاتی دوست ندارد نامش گفته شود، ریحانه 34 ساله از دو پا و دو دست معلول است و قدرت راه رفتن بر روی پاهایش را ندارد، بالاجبار زانوهایش می شود عامل حرکت او، آنقدر با زانوهایش راه رفته که اکنون دیگر چندسانتیمتری پینه بسته است.

مادرش را پنج سال پیش از دست داده و پدرش هم دو سالی می شود که به رحمت خدا رفته، خانه پدری اش در یک حیاط با خانه برادرشان مشترک است، برادرش هم با دو فرزند دختر معلول به دلیل نبود شغل و منبع درآمدی به  تهران مهاجرت کرده است و در آنجا به عنوان سرایدار یک آپارتمان در زیرزمینی زندگی می کند، از آنجا که سقف خانه ای که او و پدرش در آن زندگی می کردند، آوار شده، برادرش خانه آن طرف حیاط منزلشان را که متعلق به خودش است نمی فروشد و به خواهر اجازه زندگی در آن جا را می دهد، شیشه های آن یکی خانه شکست هاست، گوشه ای  ازسقف آوار شده و بوی کاه گل هم می آید و کمی آن طرف تر موش هایی که با یکدیگر بازی می کنند.

ریحانه می گوید، خرج و مخارج زندگی در تهران این روزها کمر برادرش را خم کرده است و حرف از بازگشت به روستا می زند و او مانده که چگونه با بازگشت برادرش در این خانه زندگی کند، خانه خودش که آوار شده و خانه برادر هم که مناسب زندگی دو خانواده معلول نیست، می گوید برادرش است و امید دارد که باز از او حمایت کند.

سنگینی پینه های چندسانتیمتری بر زانوهای معلول تویسرکانی

اما این روزها مشکل اساسی اش نبود سرویس بهداشتی در واحدی است که در آن زندگی می کند، سرویس بهداشتی این خانه درست سمت چپ درب ورودی قرار دارد، او هر بار برای باز کردن درب حیاط منزل و یا استفاده از سرویس بهداشتی باید پله های سیمانی نامناسب را پایین بیایید، از میان خاک ها عبور کند و بعد...

زانوهایش پینه های چندسانتیمیری به خود بسته است و درد می کند، با روغن یا هر دارویی دیگر آن ها را سعی می کند چرب نگه دارد، اما باز درد می کشد، دست هایش از مچ به داخل خمیده است و پاهایش از قوزک هم به همین شکل.

زندگی اش با مستمری بهزیست و یارانه سپری می شود و همسایه ای که شاید روزی به او سری بزند و مقداری خوراکی برایش تهیه کند، پدر و مادری که ندارد و با فکر و خیالشان زندگی می کند، می گوید، لبتان خشک شده و بروم آبی برایتان بیاورم، بر روی فرش هم که حرکت می کند، چهر هاش در هم کشیده می شود و دستی به کمر می گیرد، زانوهایش هم دیگر حتی طاقت کشیده شدن بر روی نرمی فرش را ندارند، یخچالی که برایش آورده اند ارتفاع زیادی دارد و او می ماند که چگونه آبی بریزد، از خوردن آب پشیمان می شوم.

از آنجا که در خبرها نیز آمده دولت تنها خانواده های دو معلول به بالا را می خواهد از سال جاری خانه دار کند و این دختر معلول و تنها، از این سو ناامید شده است، اگر برادرش بازگردد او باید کجا زندگی کند، آیا در آن خانه نیمه آوار گوشه حیاط یا  ....

به این جا اکه می رسد، اشک در چشمانش حلقه می بندد، آب نیاورده باز می گردد و کنارم می نشیند، نیم نگاهی به عکس پدرش می اندازد و سرش را به زیر، پاچه شلوارش را کمی بالا می زند تا دوباره پینه های بسته شده را ببینم، برای چند لحظه سکوت می کند و تنها سکوت و بعد گاهی اشک ها به آرامی از گوشه چشمانش جاری می شود، به یاد زمستان افتاده است، زمستانی سخت، که باید هر روز برای استفاده از سرویس بهداشتی پاچه شلوارش را بالا بزند، از پله های سیمانی نیمه شکسته پایین بیاید، مسافت حیاط تا جلوی درب ورودی را برود و نیم تنه ای که به طور کامل در زیر باران و در برف خیس خیس می شود.

قول مساعد مدیر کل بهزیستی به دختر معلول روستایی

با توجه به پیگری های انجام شده درباره وضعیت نامناسب خانه یکی از مستمری بگیران این نهاد در تویسرکان، مدیر کل بهزیستی استان همدان در جریان ماجرای دختر معلول تنهای روستایی در این شهرستان قرار گرفت و قول های مساعدی برای رفع مشکلات او داد.

«حمیدرضا الوند» مدیرکل بهزیستی استان همدان در این باره در گفت و گو با خبرنگار رودآور، با شنیدن ماجرا و با توجه توضیحات ارائه شده قول مساعد داد که فردا مسئول کمیته توانبخشی را برای پیگیری ماجرا به روستا اعزام کند تا با نیازسنجی های این معلول و خانه اش، مناسب سازی لازم انجام شود.

زنگنه 

انتهای پیام/