به گزارش رودآور؛ اینجا یکی از روستاهای محروم تویسرکان است در محرومیتی خاص، هستند تعدادی از اهالی که حتی به نان شب خود هم محتاج هستند و از اندک هزینه ای برای درمان دردهای جسمانی خود بی بهره اند.

زمانی که به گفت و گو با این افراد دردمند می پردازیم، مشاهده می کنیم که سالیان سال است از چشم درد، کمر درد و گاهی هم عفونت کلیه ها رنج می برند، اما تاکنون یک بار هم نشده که هزینه ای را حتی قرض کنند و به درمان خود بپردازنند، به گفته خودشان می سوزنند و می سازنند تا مرگ آنان را در آغوش بگیرد.

یکی از بانوان روستایی از زمین کشاورزی کوچکی که به تازگی فروخته اند می گوید و از روزهایی که با مشقت بسیار زمین را به همراه همسرش شخم می زده و جو می کاشته است و این روزها همان زمین کوچک را فروخته اند و با یارانه زندگی خود را می گذرانند، او عنوان می کند: که صاحب سه فرزند دختر و یک فرزند پسر است که همگی را با کمترین امکانات در سنین نوجوانی به خانه بخت فرستاده است.

می گوید که زانوهایش آب آورده و متورم است و توان شستن لباس های خودشان را ندارد، از کمر درد وشب نخوابی های خود هم حرف ها به میان می رود و چشمی که این روزها کم سو شده است و چقدر درد و درد چهره خجالت زده همسرش هم امانش را بریده، همسری که توان تیمارداری بانوی زندگی اش را ندارد.

و اما در این میان بسیجیان دانشجوی جهادگر با شناسایی این روستا و میزان محرومیت آن به فکر چاره افتادند تا لااقل برای یک روز هم یک تیم پزشکی به روستا بیاورند.

به گفته «قائم نانکلی» مسئول دفتر بسیج دانشجویی تویسرکان در اجرای این طرح که با همکاری بسیج جامعه پزشکی شهرستان انجام شد،  در حدود ١٥٠نفر توسط پزشك عمومي و٣٠نفر دندان پزشك معاينه شدند.

وی در ادامه از ارائه داروی رایگان متناسب با نسخه پیچیده شده دکتر معالج برای محرومان روستا خبر داد و اظهار کرد: بادامک یکی از مناطق روستایی است با اهالی خونگرم، مهمان نواز، اما سطح محرومیت در این روستا به گونه ای است که گاهی شاهد هستیم عده ای حتی توانایی خریدن یک قرص نان را هم ندارند.

مسئول دفتر بسیج دانشجویی شهرستان تویسرکان تأکید کرد: رويكرد  بسيج دانشجويي در روستاهاي محروم مطالبه گري و پيگيري مشكلات روستاها از مسئولان است.

نانکلی افزود: بسيج دانشجويي در راستاي كار فرهنگي خدمات رساني و سازندگي در اردوهاي جهادي ايفاي نقش مي كند.

عبدالمالکی یکی دیگر از جهادگران بسیجی است که چندسالی است به همراه خواهر خود تیم جهادی را همراهی می کند، او از فقر و نداری محرومان به ویژه در مناطق روستایی حرف ها برای گفتن بسیار داشت، آن جا که حتی پسرکی را می بیند که با شلوارهای 10 بار وصله شده در کلاس آموزشی حاضر می شوند، محرومانی که اگر همان مبلغ اندک یارانه به آنان به موقع نرسد، گرسنه سر بر بالین می گذارند.

نسرین عبدالمالکی هم می گوید: بسیار شده که دستمان بسته است و نمی توانیم کاری برای روستاییان انجام دهیم، اما حداقل سعی می کنیم تا با گوشی شنوا دردهایشان را بشنویم، نکته برداری کرده و یکی یکی به ترتیب اولویت ها دردهای آنان را به گوش مسئولان می رسانیم به امید روزی که پاسخگویی کمر همت برای حل مشکلات روستانشیان بیاندیشند.

«زهرا سوری» هم شاید این روزها بیشتر از 5 سالی می شود که در تابستان همراه با جهادگران دیگر به روستاها می آیند، زمانی که از مشکلات روستانشین ها حرف می زند، گونه هایش هم خیس می شود و یواشکی سرش را پایین می اندازد و آهسته حرف می زند تا مبادا دخترک روستایی کنارش اشک هایش را ببنید که و احساس ترحم در او به وجود بیاید.

او عنوان می کند کار من که نه، اما می بینیم بسیاری از همراهان ما خالصانه و از صمیم قلب آستین های همت خود را بالا زده اند و حتی شده با آموزش های اندک در زمینه سبک زندگی اسلامی بانوان روستایی را آموزش می دهند.

سوری می گوید: در میان این روستاییان نباید با ترحم برای روستاییان محروم کاری انجام داد بلکه باید با خنده آنان را به زندگی امیدوار کرد تا بدانند که کسانی به فکرشان هستند تا کمی غصه دردهایش فروکش کند.

غروب است و باید از تیم پزشکی و گروه جهادی دانشجویان خداحافظی کنیم و من می مانم و نگاه مادری دردمند با عفونت کلیه ها که هنوز نمی داند نان امشب فرزندان یتیمش را بخرد یا عینکی برای دخترکش که چشمهایش زیر آفتاب زل روستا هر روز قرمزتر می شود.