به گزارش خبرنگار رودآور؛ امان و داد از رفتار و عملکرد برخی ها که هر کدام از راه می رسند تعریف و تفسیری از واژه و کلمه ای ارائه می دهند و به جای حل مشکلات و معضلات، لقمه را دور سر خود می چرخانند و تقصیرها را هر یکی بر گردن دیگری می اندازد.
ماجرای این امان ما باز می گردد  به مسئله تعریف ها از کارتن خواب های تویسرکان که به طور عمده معتاد متجاهر هستند، همان هایی که این شب های سردِ سرد هم سرپناهی برای خود ندارند، نمی دانم که شب گذشته در زیر بارش برف و سوز سرما چگونه به خواب رفته اند؟ نمی دانم که آیا هنوز وعده هایی که مسئولان داده اند، عملیاتی شده و بی خانمان های تویسرکانی سرپناهی دارند یا نه، آیا همه آن ها شب گذشته را راحت خوابیدند؟ یا لااقل پتویی داشتند و آتشی در اطرافشان!
امشب باز باید رفت و باز سری به آن ها زد! 
برخی ها تصور می کنند که کارتن خواب ها باید در کارتن، کنار جوی آب و یا زیر پل ها زندگی کنند و تعاریفی از این واژه ساده  ارائه می دهند که شاید اگر افلاطون و سقراط هم زنده شوند، نتوانند به تعریف آنان برسند.
در همین حوالی در تویسرکان افراد بی خانمان و معتادی هستند که معلوم نیست خرج و مخارج زندگیشان چگونه تأمین می شود، یکی از آنان در گفت و گویی عنوان می کند که با چند نفری دیگر روزهایشان را با جمع آوری ضایعات می گذرانند و شب ها در  خانه باغی آن هم از سر دلسوزی و ترحم یک پیرمرد زندگی می کنند، می گویند اگر این پیرمرد خدایی ناکرده پایان عمرش برسد و باغ به وارثان، دیگر سرپناهی نخواهند داشت؟ 
این سقف های قرضی و یا خرابه های بی در و پیکر سقف آنان است؟!
شاید به گفته برخی، این بی خانمانان بیش از 30 روز در یک مکان ثابت زندگی کنند و سقفی داشته باشند آن هم از جنس یک دیوار ترک خورده و دربی از یک پتوی سوخته، ولی آیا این سقف های سیاه شده از روشن بودن هیزم و آتش سرپناه دائمی آنان می شود؟ آیا اگر فرزندان پیرمرد متوجه شوند، او را از این کار باز نمی دارند؟ اصلاً مسئولی پیدا می شود در این خانه باغی که گرمایش از آتش چوب است، شبی را سر بر بالین بگذارد؟ یک شب که هیچ، یک ساعت آن هم در روز روشن را در آن جا استراحت کند؟

به خانه ای دیگر و البته خانه که نه خرابه ای دیگر می رویم، تاریک است و حتی با نور تلفن های همراه ما و چراغ قوه به سختی روشن می شود،  در وسط اتاقک، چوب ها را به آتش کشیده اند و البته با مواد هم زندگیشان را، تا سرما کمتر آزارشان دهد.
مرد کاپشنی به تن دارد که زیپ آن را تا زیرچانه اش بالا کشیده و پسرکی شاید 15 یا 16 ساله آن طرف تر، کلاه کاپشن وصله دارش بر سر کرده و آن سو نیز به آهستگی صدایی زنی می آید که تمایلی به دیده شدن ندارد.
اتاقک بی دربِ پر درد، بهم ریخته است، خاکستر آتش شب های گذشته با اندک حرکتی به جنب و جوش می افتد و پتویی که رنگ آب به خود ندیده، حال همراه با آتش شده درمان سرمای این معتادان.
اولین چیزی که می خواهند سرپناه است نه شغلی دارند و نه سرپناهی، به گفته خودشان یارانه هم به آنان تعلق نگرفته.
یکی از آنان اظهار می کند که؛ به ما گفتند بروید و کمپ تا سالم شویم و هر سه ما به کمپ رفتیم، در خانه ای استیجاری زندگیمان را می گذراندیم که در ابتدا لااقل برقی داشت و وضعیت بهتر بود، به کمپ رفتیم و سالم شده و بازگشتیم، اما از آن طرف که آمدیم، دیگر وسیله ای در خانه نبود و همه چیز را سرقت کرده و یا آتش زده بودند و معلوم نشد کار که بوده.
و حال این روزها در این مکان، شب تا صبح را همین جا می گذارند و از روزی می گویند که فرماندار وعده سرپناه به شرط ترک اعتیاد به آنان داده بود، مرد معتاد سرخوش از همه جا به کمپ می رود و در انجمن ترک اعتیاد به او می گویند هرگز بعد از ترک زیر سقف مواد نرو.
او ترک کرده و باز می گردد وهمان روز اول به سراغ فرماندار، اینجا که می رسد نفسی به سختی در میان دودها می کشد و آهی که از نهادش برآمد و اظهار می کند که بهزیستی به ما گفت نمی تواند خانه ای بدهد و فرماندار هم هیچ عکس العملی نشان نداد و کاری انجام نداد.
این بی خانمان ادامه می دهد: این هم وعده یشان! دو روزی این طرف و آن طرف ما را دواندند و بالاجبار از آنجا که پس از ترک باز شغلی برایمان دست و پا نشد زیر سقف مواد آمدیم و باز مصرف مواد و در این شب های سرد وسیله گرمایشی ما همین آتش از چوب های خیس است.
به گزارش رودآور؛ اینجا زندگی معتادان در خاکسترها می گذرد و فریادرسی ندارند برای ترک و حمایت های پس از ترک، از جمله فراهم ساختن شرایط لازم حداقلی در راستای ایجاد سرپناه و آموزش حرفه و شغلی برای امید به زندگی.
زنگنه
انتهای پیام/