به گزارش خبرنگار رودآور؛ روزها و روزها و سال های سال است، ساعت هفت و نیم که می شود از درب دادگاه وارد می شوند و ساعت نامعلوم از همان درب خارج.یکی ساعت 15، یکی ساعت 16 و آن یکی هم حتی کشیک کار می کند تا مبدا حقی از صاحب حقی ضایع شود، حتی مدام مجبورند تماس های مکرر اعضای خانواده خود را بی پاسخ بگذارند تا فرصت داشته باشند به داد مردم برسند.

اعتصاب و اعتراضی هم نمی کنند، نه از روی بی خیالی و نه از روی ترس، بلکه از روی مردم داری، نمی خواهند تا کار مردم بر روی زمین بماند.

* زندگی هایی که وقف اقامه عدل می شود

اینان همان دادرسان هایی هستند که خود را در مسیر اقامه عدل وقف کرده اند و در این اوضاع بد اقتصادی با کف حقوق زندگی خود را می گذرانند.

معیشتشان تنگ است تنگ، هم از درون می سوزند و هم از بیرون، از درون می سوزند، برای آن که با این حداقل حقوق هایشان نمی توانند از پس خرج و مخارج های امروزی برآیند و از بیرون می سوزند چرا که برخی ناجوانمردانه تصور می کنند که کارکنان دستگاه قضایی حقوق های چنین و چنانی و آنچنانی دارند و هنوز مجلس یازدهم که گفته می شد مجلس انقلابی است! قدم اثربخشی برای سرعت بخشیدن به تصویب طرح تسری حقوق آنان برنداشته است.

*کارمندان دادگستری دستمزدی برای اضافه کاری ندارند

در این باره احمد یکی از کارمندان این دستگاه در گفت و گو با خبرنگار رودآور می گوید: سال هاست که اضافه کاری های ما را قطع کرده اند و من با 20 سال سابقه کار هنوز کف حقوق دریافت می کنم.

وی اظهار کرد: اعتصاب هم نمی کنیم که یک عده از خدا بی خبر بیایند و از ماجراها سوءاستفاده کنند، از سویی دیگر هر لحظه باید پاسخگوی ارباب رجوع هایی باشیم که زندگی و حتی جان و مال آنان به حضور ما بستگی دارد، نمی شود کار مردم بر روی زمین بماند.

* کاری سختتر از معدنکاری؛ روح و روان هایی که خسته شده اند

رضا کارمند دیگر دادگستری هم در گفت و گو با خبرنگار رودآور، از سختی کارشان گفت، آنجا که کار در دادگاه را از کار در معدن دشوارتر توصیف می کند؛ کار در معدن جسم و تن را خسته می کند، اما کار در دادگاه روح و روانت را می آزارد.

او ادامه می دهد: در دادسراها و دادگاه ها هر دو طرف پرونده ناراحت و عصبانی هستند، یکی پیدا می شود که مال و زندگی اش را باخته و طرف مقابلش از خطای کرده پشیمان نیست و جر و بحث های مداوم طرفین این پرونده ها و صداهایی که آرام نمی گیرد!

یکی فرزندش را در نزاعی از دست داده و آن یکی مالش را بر سر قمار زندگی باخته، یکی دیگر هم می بینیم که با هر عمل خلافی زندگی را برای خانواده اش دشوار کرده، دعواهای کوچک و بزرگ از خانوادگی و کوچه و بازار گرفته تا اختلاس های کلان، همه در این دادگاه ها مورد بررسی قرار می گیرند و این کارمند دادگاهست که جانش آزرده خاطر می شود.

*از وقت خانواده ام برای دادرسی به کار مردم گذشته ام

مریم بانوی دیگری از کارمندان دستگاه قضایی هم به خبرنگار رودآور، گفت: کار در دادگاه بسیار دشوار است و باید دقت بسیار داشت، بارها شده از وقت خود و خانواده ام زده ام، آن هم بدون دستمزدی برای اضافه کاری تا یک متهم به زندان نرود.

او می افزاید: می توانم همان ساعت 14 که می شود کار را تعطیل کنم و به خانه بروم، چرا که تعهد کاری ام کار تا همان ساعت 14 است، اما تعهد اخلاقی را چه کنم؟ بالاجبار ساعت های بسیار دیگری برای دادرسی به امور مردم کار می کنم و کار می کنم و کار...

*از تسهیلات کم بهره هم محروم هستیم

و علی دیگر کارمند دادگستری می گوید: با این حقوق ها آن هم بدون هیچ پاداش و مزایایی نمی توانیم از پس خرج و مخارج زندگی برآییم، می گویند رشد جمعیت پایین است و به سمت فرزندآوری حرکت کنیم، با کدام حقوق؟ با این کف حقوق ها در زندگی دو نفره خود و همسرم مانده ام چه رسد که!... بماند...

* اینجا دادرسان ها دادرسی ندارند

او تصریح کرد: یکی از همکارانم صاحب دو فرزند است، وامی هم که می خواست از دادگاه بگیرد به دلیل آن که سود 18 درصدی داشت پشیمان شد، بدان معنا که لااقل تسهیلات کم بهره هم به ما نمی رسد، تا با حداقل ها زندگی یمان را اداره کنیم.

علی با بیان اینکه مردم ما را دادرس می دانند، اما خودمان دادرسی نداریم، افزود: معلوم نیست، چرا مجلسی ها چاره ای زیربنایی برایمان نمی اندیشند؟! اصلاً من هیچ، اما تمام همکارانم عمرشان را برای دادرسی و برپایی عدالت اجتماعی فدا کرده اند.

*تعلل مجلسی ها برای تصویب طرح تسری فوق‌العاده خاص کارکنان قوه قضائیه برای چیست!

خبرنگار رودآور؛ در گزارش های آتی به دنبال تک تک اعضای کمیسیون اجتماعی مجلس می رود تا پیگیر چرایی تعلل آنان در امر بررسی طرح تسری فوق‌العاده خاص کارکنان قوه قضائی باشد.

انتهای پیام/ز