به گزارش خبرنگار رودآور؛ هفته گذشته کودک حدوداً چهارساله تویسرکانی از ارتفاع محوطه واحدهای مسکونی سقوط می کند، گرچه در انتقال او به بیمارستان حرف و حدیث های بسیار است، اینکه مردم زودتر از اورژانش کودک مصدوم را اعزم کردند یا نه بماند در گزارش های بعدی.

صدای جیغ همسایه ها همچنان این روزها در گوش کودکان دیگری است که آن روزمات و مبهوت نظاره گر هم بازیشان بودند که در خون غلت می زند و امروز همچنان زمین خاکی محوطه از خون خود پاک نشده است.

آنچه که خانواده های بسیاری را به وحشت انداخته، ترس از حادثه های دیگری است که هر لحظه احتمال وقوع آن می رود آن هم به دلیل کوتاهی و عدم رسیدگی متولیان امر به محوطه سازی واحدهای مسکونی بام شهر و چند قدم پایین تر 61 واحدی خانه کارگر.

اطراف محوطه حتی با نرده کشی ساده هم قابل اصلاح است، آیا نجات جان یک انسان برای آنانی که با سود فروش این خانه ها، هانه های دیگری برپا کردند، واجب تر نیست؟ این حرف تمام اهالی این محله است.

یکی از اهالی 61 واحدی خانه کارگر در گفت و گو با خبرنگار رودآور؛ گفت: حدود پنج سال است که در اینجا ساکن شده ایم، تا تسویه کامل نشد حتی کلید درب ورودی را به ما ندادند، سازنده حتی بری پارکینگ هفت میلیون تومان و برای انباری سه میلیون تومان جداگانه اخذ کرد.

وی اظهار کرد: تأسف بارتر آنکه محوطه همچنان خاکی است و بدتر از آن وجود ارتفاعی همچون پرتگاه، تقریباً دور تا دور واحدهای مسکونی است، سازنده از تمامی خریداران مبلغ دو میلیون تومان برای محوطه سازی و اصلاح نقاط حادثه ساز هزینه گرفت و اما با گذشت پنج سال پول ها را روی پولش گذاشته و خبری از وعده هایی که داده نیست.

یکی دیگر از اهالی هم در گفت و گویی عنوان کرد: نه تنها همسران ما بلکه ما بانوان نیز با در دست داشتن استشهادی در زمان مدیریت مومیوند فرماندار سابق به فرمانداری رفتیم، نه او نه یکی از کارمندانش جواب مناسبی به ما ندادند و دریغ یک روی خوش.

وی تصریح کرد: بارها و بارها به مسئولان گفتیم و اما کسی نبود تا پیگیری کند و حق ما را بگیرد، نه فرماندار و نه شهردار، هیچ کسی به داد ما نرسید تا آن پسربچه چهار پنج ساله جان خود را این گونه از دست داد و بازهم مسئولان دست روی دست گذشته اند؟ برای چند کودک دیگر باید چنین اتفاقاتی بیافتد تا شاید کسی دلش به رحم بیاید و خانواده های اینجا را یاری رساند؟

یکی دیگر از بانوان این محله هم گفت: به نظر می رسد از آنجا که اهالی این دو واحدهای مسکونی از نظر مالی اوضاع و احوال مناسبی ندارند، مسئولان آن گونه که باید به فکر حل مشکلاتشان نیستند و به آنان اهمیت نمی دهند چه برسد به اینکه لااقل به حرف های آنان بدون تمسخر کردن گوش دهند.

وی افزود: من دو کودک دارم نمی توانم که هر روز آنان را به پارک ببرم و یا در خانه زندانی کنم، بالاجبار به آنان اجازه بازی در محوطه را می دهم و از ترس آنکه اتفاقی برایشان رخ ندهد، از کار و زندگی ام می گذرم تا کنارشان باشم.

دیگری هم که دو سالی می شد یکی از واحدهای خانه کارگر را خریداری کرده بود، گفت: فنس ها دوامی ندارند و از بین رفته اند، فرزندان من اینجا بازی می کنند اگر در سراشیبی بیافتند و حتی جان سالم به در ببرند به یکباره خود را در وسط خیابان با آن همه خودروهای عبوری می ببینند.

وی تأکید کرد: چرا داد ما مظلومان که به گوش کسی نمی رسد، آن همه خواهش و التماس کردیم تا اتفاقی برای کسی نیافتد، مسئولی به فریادمان نرسید تا جان کودکی چهار ساله در مقابل چشمان دوستانش گرفته شد.

به گزارش رودآور؛ چه شخص و یا اشخاص و یا ارگانی مسئول جان باختن کودک چهار ساله تویسرکانی بر اثر سقوط از محوطه مرتفع و نامناسب ساختمان های بام شهر هستند؟

چند کودک دیگر باید قربانی کوتاهی متولیان ساخت این خانه ها باشند؟

اوضاع محوطه اطراف واحدهای مسکونی خانه کارگر هم همین گونه است.

چند مادر دیگر باید داغدار شوند تا مسئولان تویسرکانی به فکر چاره ای بیافتند؟

 یک کوتاهی چند خانواده دیگر را به کام مرگ می کشاند؟

به زودی اگر پاسخ دهنده و مسئول پذیری پیدا شود، پاسخ این سوالات برای همشهریان عزیز منتشر می شود.

زنگنه

انتهای پیام/