به گزارش رودآور به نقل از ائل، با گذشت از تب و تاب و روزهای احساسی برخورد با حادثه قطار تبریز- مشهد این روزها زمان پاسخگویی منطقی و قانونی نسبت به ابعاد پیدا و پنهان این حادثه فرا رسیده است، از اولین لحظات حادثه نمایندگان تبریز و مدیران استانی هر کدام با روش خود وارد صحنه شدند تا هم در افکار عمومی مطرح باشند و هم بتواند خواست انسانی و سیاسی خود را به کرسی بنشانند، همگان از ساعات اولیه بر پیگیری همه جانبه و تا حصول نتیجه حادثه خبر می دادند، فارغ از اینکه این نوع برخورد در ابتدای حادثه بیشتر برای منطقی کردن فضای افکار عمومی و مردمی بود اما با پایان مراسم خاکسپاری و روزهای احساسی حال می توان عملکرد مدعیان را مورد بررسی قرار داد، موج سواران افکار عمومی اکنون در سایه فروخفتن موج مطالبه مردمی  سعی می کنند به روش خود عمل  و جناحی وار با مساله برخورد کنند. افکار عمومی خود به خوبی می داند نمی توان تمامی جوانب حادثه را با مقصر دانستن یک نفر خاتمه داد و حتی افکار عمومی معنای استعفای مدیرکل راه آهن را  به عنوان یک قربانی سیاسی نیز به خوبی درک می کند اما مساله ای که در میان است رفتار دوگانه برخی سیاسیون بومی است که در مسیر ریل های جناحی خود به سمت مرگ سیاسی حرکت می کنند.

در یاد می آید فلان نماینده که اکنون سمتی خاص را نیز به یدک می کشد در زمان  دولت سابق سرِ ریزترین تا درشت ترین مسائل در صف اول استیضاح و سوال از وزرا و رئیس جمهور بود اما حال در چنین مساله ای استیضاح وزیر را لازم نمی بیند و  این مساله را کاری پوپولیستی می پندارد، چه جالب که پوپولیست های سابق اکنون خود تهمت پوپولیست بودن می زنند، سوال و استیضاح وزیراحمدی نژاد به هر دلیلی که شاید آن زمان موجه می نمود، از نان شب واجب می دانستند اما استیضاح سوال از وزیر روحانی را در پی چنین حادثه ای سیاسی کاری می دانند، این دوگانگی دقیقا آقایان را در مسیر انزوا و مرگ سیاسی قرار می دهد، یعنی حادثه قطار آنقدر بی ارزش است حتی ارزش ندارد وزیر مربوطه در صحن مجلس حاضر شود و نسبت به ابعاد پنهان و پیدای مساله پاسخگو باشد، در واقع اگر وزیر بی تقصیرِ بی تقصیر است نباید ترسی از استیضاح داشته باشد، اگر آقایان راضی شوند می تواند در صحن حاضر شده و از عملکرد خود دفاع کند و نمایندگان نیز از سر صدق و راستی در مورد سخنانش قضاوت و رای اعتماد و یا عدم آن را صادر کنند.

گویا حریمی که آقایان برای وزیر قائلند بیش از جانِ عزیزِ جان باختگان است و تمامی ابراز همدردی ها بیهوده بوده، کسی قصد انتقام کورکورانه ندارند اما نباید مقصر یا قاصر از پاسخگویی اجتناب کند، اصلا آیا مجلس و نماینده آن می تواند جز از وزیر از کس دیگری بازخواست کند، سوال و استیضاح وزیر و یا رئیس جمهور عملا تنها ابزار نظارتی یک نماینده است که حال در این حادثه برخی می خواهند با بیهوده جلوه دادن استیضاح این حق را از مردم و نمایندگان سلب کنند تا شاید پیش دولتی ها عزیزتر شوند.

یکی از نمایندگان برایم نقل می کرد که وقتی استیضاحی کلید می خورد نفرات وزارتخانه در آنی از ثانیه وارد گود لابی با امضا کنندگان استیضاح می شوند و سعی می کنند با ارایه امتیازاتی  چون استخدام و تامین مطامع و غیره،  نماینده امضا کننده استیضاح را از این مساله منصرف کنند، درصورت عدم موفقیت لابی در مرحله اول، در مرحله استیضاح وزیر، این لابی گر ها با تمامی نمایندگان وارد لابی می شوند تا رای اعتماد وزیر را تثبیت کنند و الخ، البته این لابی گر ها برخی نمایندگان را نیز مامور جوسازی و لابی با دیگران نمایندگان نیز می کنند که که در این حال روح وکیل الدوله ها در قامت این به اصطلاح وکلای مردم حلول می یابد و استقلال مجلس به هیچ می رود. حال این وزیر است و این وکیل الدوله ها ، باشد که تمامی نمایندگان همانند آن ۸۳ تن حداقل برای دفاع از حقوق ضایع شده ملت، عزیزکرده دولت روحانی را مورد سوال قرار دهند، جدا از اینکه این فعل انجام شود یا نشود، تمامی این روزها در تاریخ و اذهان مردم ثبت می شود، آنچه مبرهن است اینکه جریانی خاص در مجلس بدنبال تغییر مسیر پیگیری حادثه قطار است و سعی می کند استیضاح را بیهوده و سیاسی جلوه داده و وزیر را سر سلامت راهی خانه کند.

انتهای پیام/