به گزارش رودآور به نقل از خبرگزاری فارس از همدان، جشنوارههای مختلف فرهنگی و هنری در تمام نقاط جهان معمولاً با هدف ایجاد شادی و نشاط در جامعه و رشد و پیشرفت رشتههای مختلف در بین قشرهای مختلف جامعه برگزار میشوند. اما سابقه برگزاری جشنوارههای اخیر همدان نشان داده که این جشنوارهها نه تنها هیچکدام از اهداف شعاری خود را که معمولاً توسط مسوولان بیان میشود؛ را دنبال نکرده که صرفاً برای اجرای بخشنامههای اداری و پرکردن گزارشهای مدیران است که انجام میشوند.
نمونه بارز این امر را میتوان در بیست و سومین دوره جشنواره بینالمللی تئاتر کودک و نوجوان همدان به وضوح مشاهده کرد. جشنوارهای که با وجود یدک کشیدن عنوان «بینالمللی» به دلیل ضعفهای محرز مدیریتی و عدم برنامهریزی مناسب نه تنها تاثیر مثبتی بر روند حرکتی تئاتر همدان نداشته بلکه حتی در خود شهر همدان هم برخی از شهروندان از برگزاری آن مطلع نشدند چه برسد به بُعد بینالمللی آن.
اما پس از گذشت چند ماه از این جشنواره شهر همدان بار دیگر میزبان برگزاری جشنوارهای بود که شاید مهمترین برنامه فرهنگی و هنری اداره کل ارشاد اسلامی همدان در ایام دهه مبارک فجر امسال است.
اداره ای که با وجود شناخته شدن به عنوان اصلیترین متولی فرهنگ و هنر در استان اما مانند سایر مناسبتهای طول سال خود نه تنها هیچگونه خلاقیت و نوآوری برای استفاده بهینه از ظرفیتهای فعالیتهای فرهنگی و هنری در پاسداشت و شناخت بیشتر دستاوردهای انقلاب اسلامی نداشته بلکه حتی از اجرای مطلوب همان اندک برنامههای دیکته شده و روتینوار سالهای متمادی خود نیز عاجز است.
اما نوزدهمین دوره جشنواره موسیقی فجر همدان باز هم با همان شکل و شمایل سالهای اولیه و با شرکت اندک هنرمندانی برگزار شد که بیشتر آنها را هم هنرجویان آموزشگاهها تشکیل داده و خبری از هنرمندان و نوازندگان مطرح استان نبود.
برگزاری فشرده این جشنواره در دو روز که به جز خستگی برای هنرمندان و به خصوص داورانی که با هزینههای گزاف برای این رویداد به همدان دعوت شده بودند چیز دیگری نداشت.
داوران و اساتیدی که میشد با کمی دوراندیشی و برنامهریزی بهتر و افزایش تعداد روزهای برگزاری جشنواره به نحو شایستهای از آنها در برگزاری کارگاههای آموزشی مناسب، نسبت به افزایش دانش و تجربیات هنرمندان همدان نیز استفاده کرد.
اما برگزاری این جشنواره در ایامی که همدان به لحاظ اقلیمی یکی از سردترین نقاط کشور بود نیز جای سوال دارد. امری که باعث ایجاد مشکلاتی برای هنرمندان و گروههای شهرستانی به خصوص در زمینه ایاب و ذهاب آنها کرده و بعضاً نارضایتیهایی را هم از جانب آنان به همراه داشت.
از همه اینها که بگذریم شاید مهمترین نقطه ضعف این جشنواره رها کردن نوازندگان و هنرمندان به حال خود تا سال آینده و جشنوارهای دیگر است. اتفاقی که در تمام این 20 سال عمر این جشنواره تکرار شده و تاکنون هیچ یک از مدیران ارشاد تدبیری برای ساماندهی و حمایت از شرکتکنندگان آن برای حضور در جشنوارههای بالاتر نداشتند و صرفاً به پرکردن فرمهای گزارش عملکرد خویش برای ماندگاری بیشتر بر مسند قدرت اکتفا کردهاند.
اگر چه قصد مقایسه با دیگر استانها را نداریم اما باید گفت که چطور میشود در استانهای دیگر که شاید چندان سابقهای هم در موسیقی ندارند، جشنواره موسیقی فجر در بهترین شرایط و با دعوت از گروهها و هنرمندان مطرح داخلی و خارجی و با برگزاری ورکشاپهای فنی توسط اساتید درجه اول کشور در بیش از چهار روز برگزار میشود اما در استانی که داعیهدار پایتخت تاریخ و تمدن ایرانزمین است نه تنها هیچکدام از این اتفاقات رخ نداده بلکه حتی برخی از هنرمندان و گروههای بومی نیز به دلایل نامعلومی حذف و جشنوارهای در سکوت رسانه ای برگزار میشود.
به عقیده کارشناسان و فعالان حوزه موسیقی همدان برگزاری این جشنواره بدین سبک و سیاق در سالهای اخیر که هیچ بار مادی و معنوی و خروجی خاصی هم برای هنرمندان نیز به همراه ندارد، نتیجهای جز کاهش انگیزه و دلزدگی و تحریم جشنواره توسط هنرمندان موسیقی را در پی نخواهد داشت بلکه نزول فنی برخی از نوازندگان و استعدادهای جوان را نیز به دنبال دارد به طوری که در برخی از رشتهها هیأت داوران این جشنواره هیچ شرکت کنندهای را حائز رتبههای اول و دوم تشخیص نداده و شاید فقط برای حفظ آبرو به اعطای رتبه سوم بسنده کردهاند.
نوزدهمین دوره جشنواره موسیقی فجر همدان هم با تمام کاستیها و ضعفهای خود برگزار شد و به زعم داوران افراد برتر هر رشته هم معرفی و اندک جوایز خود را هم دریافت کردند اما سوالی که همچنان در ذهن موسیقیدوستان بدون پاسخ خواهد ماند، این است که درب اتاق متروک و خاک گرفته انجمن موسیقی همدان تا سال آینده و جشنواره بیستم باز خواهد شد یا خیر؟
انتهای پیام /
دیدگاه شما