به گزارش خبرنگار رودآور؛ این روزها از محوریت محبت یک نفر حرف ها به میان می آورند، محبت حسین(ع) که چه دل هایی را به هم متصل کرده است، از آن هندی و پاکستانی گرفته تا آن اروپایی که لهجه عربی را هم کم و پیش تلفظ می کند همه در مسیر عاشقی در پیاده روی اربعین یک زبان شده اند و یک جمله می گویند؛ "حب الحسین یجمعنا"

سال های بسیاری است که زائران اربعین حسینی موکب به موکب مورد پذیرایی شیفتگان سالار شهیدان در بین راه قرار می گیرند.موکبداران با آمدن هر زائر به موکبشان برق ذوقی در چشمانشان نمایان می شود، چه تماشایی و خوشحال از اینکه توانسته اند حتی با پخت غذا یا تهیه شربتی از زائران کوی یار استقبال کنند.

 و برسیم به ماجرای بابانظر، آشپزی که در آشپزخانه سیدالشهداء(ع) دم عشق را خوب آموخته است.

بابانظر سال ها پیش حتی بلد نبود برای دو نفر آشپزی کند چه رسد به 10 نفر و صدها نفر!.به خیالش هم نمی رسید روزی برسد که تهیه غذای هزاران نفر را عهده دار شود.

اما عاشق که بشوی راه و رسم عشق بازی را هم خوب می آموزی و  و روزی روزگاری در ایام اربعین در همان سال ها که مسیرها به طور کامل باز نبود قرار می شود که تنها چندین آشپز را روانه کربلای معلا کنند و بابانظر می ماند با سوخته دلی و دلدادگی اش به سالار شهدا، چه باید انجام دهد، نمی تواند ذره ای درنگ کند و بماند و آه فراق سر دهد.

 او که از آشپزی سررشته ای نداشت، ملاقه به دست می شود و می گوید من هم آشپز سیدالشهداء(ع) می شوم، عزم خود را جزم می کند و هر طور شده با سایر آشپزها به کربلا می رود و کم کم شروع می کند به آشپزی، اولش برایش سخت است، با پوست کندن سیب زمینی و پیاز کار خود را آغاز می کند تا آن که به جایی می رسد که در اربعین سال 1398 برای بیش از 40 هزار نفر غذای نذری می پزد و بوی نذری هایش در موکب بین راه صفایی دیگر دارد.

این روزها نیز هرچند که شرایط خاص کرونایی اجازه حضور همه عاشقان کوی یار در پیاده روی اربعین را نداده است، اما بابانظر به همراه دوستانش محفلی بی نظیر و آشپزخانه ای را برای مراسم جاماندگان اربعین در همدان برپا کرده اند و  نذری ها بین جاماندگان اربعین که مسیر بین روستای آبرومند شهر بهار تا مسجد گردنه اسدآباد را پیاده روی می کنند توزیع شود.

بابانظر و دوستانش زمانی که از کار دست می کشند صفایی دیگر به  دل می دهند و به روضه خوانی برای اباعبدالله الحسین(ع) می پردازند.

دیگ های پر از برنج یک سو، گوشت ها، سیب زمینی ها و پیازهای خُرد شده سویی دیگر و بسم الله الراحمن الرحیم هم ذکر اولشان می شود و یا حسین(ع) ذکر بعدی.

جلیز و ولیز سیب زمینی های پخته شده و غل غل آب برنج، ساز خوش پخت غذای نذری است و بوی خورش هم عطرآگین از بوی گلاب.

حالا دیگر بوی قیمه نذری از کوچه آن طرف تررفته و به خیابان رسیده و این می شود ماجرای دلداده سیدالشهداء(ع) که روزگاری حتی برای دو نفر نمی توانست آشپزی کند و اما امروز خادم الحسین(ع) است و آشپز موکبی از موکبان بین راه عاشقی.

انتهای پیام/ز