به گزارش خبرنگار رودآور؛ در مسیر معنوی عشق قدم که می گذاریم دیگر نه قدم برداشتن دست خودمان است، نه حرف زدن و نه حتی فکر کردن، گویا تقدیر بر آن شده همه به یک محور واحد بیاندیشند و دور آن بگردند و بچرخند و خود را قربانی هدف این مسیر کنند، مسیری که چراغ هدایت گری به مانند سیدالشهداء(ع) آن را روشن ساخته است.

اینجا 24 ساعته همه بیدارباش هستند، خواب به چشمان کسی نمی آید، میزبان عجب مهمان نوازی می کند و مداوم می گوید؛ "خوش آمدی زائر."

 یکی پاکستانی است، یکی عراقی، آن یکی لبنانی و دیگری هم هندی و بنگلادشی، هرچند زبان بدنشان واحد نیست اما زبان دلشان شده حسین(ع) و فرزند حیدر کرار می شود محور وحدت، یکدلی، انسجام و یکپارچگیشان.

هر که یک بار اربعین را درک کرده باشد، می داند در پیاده روی اربعین، فقیر و غنی معنایی نداشته و اصلاً نیازمندی به معنای ظاهر وجود ندارد، همه با عشق به اربابشان، دستگیر یکدیگر شده اند.

 آن عراقی دل پاک، سیاه چهره ای با دستانی پینه بسته که تمام سال را کار کرده تا بتواند در اربعین برای زائران خدمت رسانی کند را دیده ای؟ با تمام وجودش تا کمر برای زائران کوی یار خم می شود، آن هم از سر صداقت و لطف و صفای دلش.

اینجا نه گرسنه ای می بینی، نه تشنه ای، نه کسی که لباسش پاره شده باشد و نه کسی که کوله اش از هم گسیخته، اینجا چرخ دستی ها هم خراب شده نخواهی یافت، همه به یکدیگر کمک می کنند، انگار این کمک رسانی ها به سایرین نیازی است در وجود تک تک افرادی که در مسیر قدم می گذارند و اگر کمک نکنند گویا چیزی بزرگ را از دست داده اند.

شنیده ایم که زمان ظهور امام عصر(عج) نیز نه گرسنه ای یافت می شود و نه تشنه و نه درمانده ای، به گمانم دوران ظهور هم همین گونه خواهد شد، آنقدر همه به فکر کمک رسانی به یکدیگر هستند که دیگر نیازمندی نخواهیم یافت.

اربعین به حقیقت پژواک ظهور است، تمرین زندگی در دوران مهدوی، اینجا ظلم نیست، بیداد نیست، طعم خوش ظهور را می توان برای لحظاتی چشید که اگر یوسف زهراء(عج) بیاید جهان همین گونه می شود، سرشار از محبت و دوستی، مودت و مهربانی، انس و عطوفت، رأفت و دلدادگی، دلبستگی و دلباختگی.

آن کودکان سه، چهار، هفت تا هشت ساله را دیده ای چه با ذوق و دلبری کردن ها می گویند؛ "مای بارد" بفرما آب سرد! یا آن جوان عراقی که با تمام غرور سر خم کرده و دو دستی شرب و خرما بین زائران توزیع می کند، اینجا هر که هر آنچه داشته با خود آورده است تا در خدمت رسانی عقب نماند حتی آن پیرمرد عراقی که با یکی دو بسته دستمال کاغذی به میان زائران آمده و گریه کنان می گوید؛ دستمال بردارید و عرقتان را خشک کنید.

تاون های پاها و خستگی مسیر هم زیبا شده اند، حتی ساعت ها منتظر ماندن در مرز در گرمای 50 درجه هم زیباتر، این دردها و گرمای هوا، چیزی در برابر دردها و مصیبت های حضرت زینب(س) نیست، دستانمان که خالی است خالی تر از همیشه، اگر دلبرمان را شناخته باشیم سعی می کنیم کمی خود را شبیه او سازیم، عمه سادات و خاندان عصمت و طهارت را ساعت ها پشت دروازه شام نگه داشتند تا یزیدیان، شهر را آزین ببندند، اما اینجا برای زائران کوی یار همه خدمات را فراهم کرده اند، عراقی ها به مانند همیشه آماده آماده اند، چنان فداکاری کرده اند مثال زدنی.

در مسیر چیزی ندیدیم جزء زیبایی، اینجا نمی گذارند دخترکی به زمین بخورد و اگر بخورد سریع دستانش را می گیرند و بلندش می کنند، به سر و صورتش آب می ریزند و دست نوزاش بر سرش می کشند، همه یتیم نوازی را خوب می دانند تا داستان رقیه(س) ها تکرار نشود.

گفتیم اربعین تمرین زندگی در دوران ظهور است، چرا نباشد؟ آن هم زمانی که هر کسی با هر حرفه و شغلی خود را برای خدمترسانی به زائران پیشقدم می سازد.پزشکان و پرستاران در درمانگاه های سیار، نانواها، آشپزها، کفاش ها، تلفنچی ها، فراش ها، خیاط ها و برخی های دیگر هم آب و صابون آورده و پای زائران را شستشو می دهند و برخی دیگر بدن های خسته زائران را مشت و مال می دهند تا خستگی از تنشان خارج شود.

می گویند امام زمان(عج) پس از ظهور، خود را به واسطه امام حسین(ع) به همه عالم معرفی می‌کند و این گونه فریاد بر می آورند:
ألا یا أهل العالم أنا الإمام القائم
ألا یا أهل العالم أنا الصمصام المنتقم
ألا یا أهل العالم إن جدّی الحسین قتلوه عطشان
ألا یا أهل العالم إنّ جدّی الحسین علیه السّلام طرحوه عریانا
ألا یا أهل العالم إنّ جدّی الحسین علیه السّلام سحقوه عدوانا

بی تردید برای ظهور امام عصر(عج) جهانی شدن و شناختن امام حسین(ع) یک ضرورت است و اربعین، پر قدرت می تواند رسانه ای مردمی برای زمینه سازی واقعه عظیمی به نام ظهور باشد به همین علت دشمنان همیشه تلاش می کنند تا از عظمت پیاده روی اربعین بکاهند اما نمی دانند که این مسیر به مانند روز روشن است و  هرگز چراغی را که امام روشن کند خاموش نمی شود. آنان  غافل از آن هستند که این مسیر تقدیری است که اگر کسی در آن پا نگذارد از کشتی نجات دور افتاده است.

مولای من در مسیر برخی سرود سلام فرمانده را می خواندند و زائران نیز تک تک قدم هایشان را نذر ظهورت کرده اند، ای جان دل های ما وقت تنگ است بیا! بیا و دل های مضطرب ما را با آمدنت آرام کن! ای آرامش بخش جهان هستی.ای جلوه عدالت گسترده خداوند یکتا.

انتهای پیام/ز