به گزارش رودآور به نقل از خبرگزاری فارس از همدان، دانیال شریعتی که همین چندقت پیش بزرگان کشتی استان همدان بعد از قهرمانی‌اش در مسابقات جوانان آسیا به استقبالش رفتند، حالا دیگر آن جوان جویای نام دیروز کشتی استان نیست.

شریعتی امروز، گوش‌شکسته‌ای است که فقط چند ماه زمان نیاز داشت تا نامش را ورد زبان‌ها کند. او به یک 6 دقیقه رویایی رقابت با جمال میرزایی نابغه نیاز داشت تا برای خود اسم و رسمی دست‌وپا کند.

دانیال شریعتی را نه مدال طلای قهرمانی جوانان آسیا و نه حضور چندین ماهه در اردوهای تیم ملی جوانان به کشتی‌دوستان استان و حتی ایران معرفی کرد که برتری با اختلاف امتیاز بالایش برابر جمال میرزایی؛ همان سردارِ بی‌مدال کشتی استان، همان فردی که نابغه بود و محبوب؛ هنوز صدای تشویق‌ بی‌امان علاقمندان به کشتی در سالن فردوسی و ابن‌سینا با شعار معروف "ببر سیاه الوند" در اوار مختلف لیگ بیخ گوشمان است.

وقتی شریعتی با اختلاف پنج امتیاز میرزایی را مغلوب کرد، تمام تماشاگران حاضر در سالن فردوسی شهر همدان بیش از آنکه خوشحال از آینده درخشان شریعتی و پایان ناکامی‌های کشتی شهر همدان باشند، دلگیر از باخت جمال میرزایی بودند؛ فردی که شاید امسال برگ آخر رویاهای خود را جست‌وجو می‌‌‌کرد، اما در همین گام نخست و در آوردگاه استانی قافیه را باخت تا زودتر از حد تصور کاخ آرزوهایش فرو بریزد.

نخستین بار که با جمال میرزایی پای یک مصاحبه نشستم، او تازه از مسابقات قهرمانی 2009 جهان در هرنینگ دانمارک بازگشته بود. اگرچه در آن بازی‌ها هم‌استانی‌اش صادق گودرزی برنز به گردن آویخت و او نتوانست روی سکو برود اما نام میرزایی آن ایام سری در سرها بود.

یک سال بعد با اقتدار قهرمان بازی‌های آسیایی 2010 شد و ستاره مسابقات لقب گرفت؛ خیلی زود عکس جمال میرزایی با آن مدال خوش‌رنگ گوانگجو "اسکرین‌سیور" گوشی خود و خیلی از علاقمندان به کشتی استان‌ شد، آن روزها نام میرزایی که می‌آمد لرزه بر اندام رقبا می‌افتاد و در همین شهر خودمان اگر از یک نوجوان تازه پا گذاشته روی تشک از آرزوهایش می‌پرسیدیم شاید یک جمله برای جواب داشت: "می‌خواهم جمال میرزایی دیگری شوم"!

روزگار بر وفق جمال میرزایی بود. در لیگ خوب کشتی می‌گرفت، پای ثابت اردوهای تیم ملی بود و برایش از همان ابتدا فرقی نداشت که حریفش علی‌اصغر بذری باشد یا احسان لشگری و رضا یزدانی.

اما چه کنیم که خود قدر این استعداد ناب و طلایی را ندانست. جمله‌ای که شاید تمام علاقمندان به کشتی همدان و ایران همیشه بر زبان آوردند و معتقد بودند که میرزایی با هر دلیلی قدر استعداد طلایی و فیزیک بی‌نظیر خود را ندانست، وگرنه مدال المپیک یا جهانی کمترین حق جمال از کشتی بود.

با تمام این اوصاف چرخ روزگار طوری چرخید که "ببر" در سکانس پایانی زندگی ورزشی خود مقابل دیدگان علاقمندان به کشتی استان برابر یک جوان خوش‌آتیه بازنده باشد. اما بدون تردید چیزی از ارزش‌های میرزایی کم نشده و نمی‌شود.

جمال میرزایی محبوب‌القلوب اهالی کشتی مادستان است و وقتی دانیال شریعتی پهلوانی کرد و حاضر نبود دستش برابر میرزایی بالا برود، این تماشاگران همدانی حاضر در سالن فردوسی بودند که به احترام "ببر سیاه الوند" ایستادند و او را تشویق کردند.

حالا میرزایی می‌تواند دوباره رویاهای خود را جست‌وجو کند، او می‌تواند در آخرین شانس زندگی ورزشی خود، حضور در مسابقات اوپن را تجربه و این بار با آمادگی بالا رقبا را از میان بردارد و به قول اهالی ورزش آخر شاهنامه را خوش کند.

انتهای پیام /