به گزارش خبرنگار رودآور، اصول، معارف و عقاید ناب اسلامی بسیار شفاف، روشن و آشکار هستند اما امروز در پیچ و خم برخی سیاست ورزی ها و فراز و نشیب های اجتماعی و سیاسی توسط افراد، سلایق و جریان های مختلف سیاسی، به گونه ای تحلیل و تعبیر می شوند تا منافع شخصی و حزبی تامین شود.

در این میان، استفاده رنگ و لعاب های سیاسی و غوغا سالاری و تحریک هیجان و احساسات مردم برخی موضوعات روشن و آشکار عقیدتی را تحت تاثیر قرار داده و افکار عمومی را دچار شک و تردید می کنند.

یکی از محوری ترین آموزه های اسلامی و به معنای دقیقتر و فراگیر، ادیان آسمانی این است که در پیشگاه خداوند متعال کسی گرامی تر و مقرب تر است که تقوای بیشتری داشته باشد.

در حقیقت اسلام، ارزش وجودی و حقیقی هر انسانی را در گرو رفتار و میزان تقوای آن شخص می داند و به هیچ وجه مزایایی مانند برخورداری از ثروت و مال، شهرت و جایگاه اجتماعی، قدرت ظاهری و نفوذ اجتماعی را دلیلی بر برتری افراد نسبت به دیگران نمی داند و به بیان روشن تر،  از منظر فرهنگ اسلامی ارزش هر انسان به میزان تقوای اوست و دیگر شاخصه هایی که به آنها اشاره شد به خودی خود برای هیچ انسانی در نزد خدا ارزش تلقی نمی شوند.

وقتی معارف و آیات صریح قرآنی را حتی نگاهی گذرا می کنیم این حقیقت آشکار می شود که خداوند متعال هرگز نسبت فامیلی و خویشی و انتصاب به بزرگان و حتی انبیا بزرگ خود را امتیازی برای افراد نمی داند بلکه نوع رفتار، جهت گیری و عملکرد هر کس نشان دهنده جایگاه حقیقی وی در پیشگاه خدا ست.

خداوند متعال در قرآن کریم، حضرت نوح(ع)، حضرت ابراهیم(ع)، حضرت لوط(ع) و حضرت محمد(ص) را مورد تمجید قرار می دهد اما هرگز پسر نوح(ع)، عموی ابراهیم(ع)، زن لوط(ع) و برخی همسران پیامبر اعظم(ص) را صرفاً به دلیل انتصاب به این شخصیت های بزرگ الهی نه تنها نمی ستاید بلکه در برخی مواقع مورد خشم و لعنت خود قرار می دهد.

این یک حقیقت انکار ناپذیر است که انسان ها نمی توانند میزان تقوای انسان دیگری را بسنجند و به قول برخی، انسان ها دستگاه تقوا سنجی ندارند و تنها خداوند مهربان می تواند در مورد انسان ها قضاوت کند و اکنون نیز ما در جایگاه اینکه چه کسی با تقواتر یا کم تقواتر است نیستیم اما تنها به دنبال پاسخ یک سوال هستیم: آیا صرف انتصاب به بزرگان و شخصیت های اثر گذار دینی و سیاسی می تواند برای شخص، گروه یا جریانی یک مزیت کامل به حساب آید و برای آنها مصونیت آور باشد؟

معارف اسلامی به همه انسان ها می آموزد که فقط خداوند بزرگ قابل پرستش است و ارزش هر انسان به میزان نزدیکی آن به ارزش های الهی است وگرنه اگر قرار بود کرامت، اثر بخشی و روح عظیم بزرگان به صورت موروثی منتقل شود، چه نیازی به برگزاری انتخابات در جمهوری اسلامی  و اعمال نظر مردم و مراجع ذی ربط قانونی است و اساساً چرا اسلام با حکمرانی موروثی بر مردم و بدون در نظر گرفتن ارزش های الهی مخالف است؟!

وقتی با سیاست ورزی های چند بعدی و رنگ و لعاب دار درجریان بررسی صلاحیت نامزدهای مجلس خبرگان رهبری سخن از هدیه دادن به بیت امام راحل(ره) به عنوان بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی می شود، انسان بی اختیار به یاد روش پادشاهی و سلطنت موروثی و تفاوت افراد مختلف در برابر قانون می افتد! در حالی که مردم ایران انقلاب کردند تا ارزش های اسلامی، عدالت خواهانه و قانون مدارانه بر مدیریت کشور حاکم شود نه نگاهی منفعت طلبانه و سیاست ورزانه که بوی عدم یکسان بودن افراد در برابر قانون از آن می آید.

این مقال کوتاه در مقام توهین و اهانت به شخصیت مورد احترام و فرهیخته ای که به بیت امام خمینی(ره) تعلق دارد نیست و ایشان را مصداق بی تقوایی، بیسوادی و زیاده خواهی نمی داند کما اینکه بخش قابل توجهی از افراد صاحب جایگاه علمی و مورد قبول جامعه ایشان را صاحب فضل می دانند اما آیا اگر یک جریان و گروه خاص و یا شخصی به دنبال بهره برداری سیاسی از جایگاه اجتماعی و نفوذ سیاسی و انتصاب ایشان به بیت امام(ره)  برای تامین منافع خود باشد باید سکوت کرد و در مقابل آن هیچ واکنشی نشان داد؟!

آن هایی که هر روز یک خاطره و یا خواب از گفتگوی نهانی و خصوصی خود با امام خمینی(ره) نقل می کنند که معمولاً دیگر افراد مرتبط با امام از آن بی خبر هستند و به صورت واضح و آشکار در تضاد کامل با سیره فکری و عملی امام راحل(ره) و مسیر روشن انقلاب اسلامی قرار دارند، امروز می گویند: هدیه خوبی به بیت امام(ره) ندادند!

وقتی شخصی در جایگاه رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام بدون رعایت هیچ گونه اصول قانونی و متعارف به روند قانون مداری و شورای نگهبان به عنوان مرجع قانونی رسیدگی به صلاحیت نامزدهای انتخاباتی حمله می کند به این معنی است که ایشان خود را برتر و بالاتر از قانون جاری و اساسی کشور می داند و به راحتی در هر زمانی که تمایل داشته باشد اصول قانونی را زیر پا گذاشته و مجریان و مراجع قانونی را تازه به دوران رسیده و فاقد وجاهت خوانده و خود را محور قانون می داند و هر نظر، دیدگاه و رفتار قانونی که مطابق سلیقه و خط سیاسی ایشان نباشد را متهم به اهانت به بیت امام(ره) می کند!

اگر این روش اظهار نظر و موضع گیری، هزینه کردن از شخصیت بزرگ و الهی امام، جایگاه بی بدیل ایشان در عقاید و افکار عمومی مردم و بیت محترم ایشان نیست پس باید اسم آن را چه گذاشت و چگونه آن را توجیه کرد؟

گویی این حقیقت به دست فراموشی سپرده شده که انقلاب اسلامی بر گرد و محوریت یک شخص نمی چرخد و با مسیر آرمان ها و ارزش های خود را با ابراز عقاید شخصی یک فرد، جریان یا گروه تنظیم نمی کند بلکه این اشخاص در جایگاه های مختلف هستند که با معیار پایبندی به ارزش های اصیل و ناب انقلاب اسلامی سنجیده می شوند.

در کشوری که ولی فقیه و رهبر آن به عنوان اولین شخصیت مملکت از دایره نظارت و سنجش مداوم میزان توانمندی های دینی، سیاسی، اخلاقی و اعتقادی خارج نیست و نمی تواند تنها بر اساس میل و منافع شخصی حرکت کند و اگر از عدالت ساقط شود خود به خود از مقام رهبری کنار گذاشته می شود چگونه اشخاصی به دنبال این هستند که قانون و همه مردم خود را با اظهار نظرها و عقاید خود تنظیم کنند و هر نظر و دیدگاه مخالف خود را به مثابه مخالفت با امام، بیت امام و ارزش های انقلاب اسلامی بخوانند و منتقدان به خود را مشتی افراطی و تندرو معرفی نمایند.

امروز کسانی به اما راحل(ره) نزدیکتر هستند که به دنبال تداوم ارزش ها و اهداف انقلاب اسلامی، پایبندی به قانون و مراجع قانونی، اجرای دقیق منویات امام خمینی(ره) در ابعاد مختلف اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اصل استکبار ستیزی و نگاه یکسان قانونی به همه افراد بدون دخالت دادن انتصاب ایشان به افراد بزرگ هستند و کسانی که با اصول و مبانی و دیدگاه های محوری و الهی امام خمینی(ره) در مباحث گوناگون فاصله گرفته اند نمی توانند به صرف نزدیکی به امام، نظرات شخصی و سلایق فردی خود را به عنوان اندیشه و مسیر امام در جامعه معرفی کرده و خود را محور قانون بدانند.

انتهای پیام/