به گزارش خبرنگار رودآور؛ فضای بیمارستان هر آدمی را خسته می کند تا چه رسد بخش دیالیز و بیماران دیالیزی را، امروز که برای انجام دیالیز می آیند، فردا که نه، فردای دیگر یعنی سه روز در هفته را باید بیایند و به قول خودشان زیردستگاه قرار بگیرند و دیالیز شوند تا نارسایی کلیه ها جبران شود.

در این بخش در تنها بیمارستان تویسرکان بانویی 44 ساله به نام زینت یک روز در میان برای انجام دیالیز می آید، او اهالی یکی از روستاهای تویسرکان است، پدرش را سال هاست که از دست داده  با مادر و خواهرش زندگی می کند، وقتی که به خانه یشان می رویم، حال و روزشان از یک زندگی بسیار ساده هم گذشته است، اینجا نه یخچالی پر از غذاهایی مخصوص رژیم بیماران دیالیزی است نه طاقچه ای که پولی در آن برای درمان زینت که دچار بیماری کلیوی است گذاشته شود، خانه ای کوچک با وسایلی اندک،  انگار خانه را دزد زده است،  اجازه عکس گرفتن از خانه یشان را نمی دهد.

مادرش نزدیک به 70 سالی سن دارد، دیگر توان نگهداری از فرزندش هم برایش سخت شده، هزینه های درمان هم که اوج گرفته، امروز همسایه ها پولی برای آمدن زینت به شهر و دیالیز شدن به او دادند، مادر چشم در چشم دختر دوخته و نگران از هزینه رفت و آمد دو روز دیگر است.

زینت با رنگی پریده به دوربین نگاه می کند، صدایش آرام است و نفسش کُند، نایی برایش نمانده، از 20 سال پیش تا کنون در هفته سه مرتبه از روستا به شهر می آید، اگر کسی از اهالی که صاحب خودرویی باشد و همتی و جوانمردی کند او و مادر و یا خواهرش را به بیمارستان می آورند تا زیر دستگاه دیالیز قرار بگیرد اگر که نه گاهی شده تنها دو بار برای دیالیز می آید و هر لحظه احتمال خطر مرگ برایش بالا می گیرد.

کلیه هایش از همان 20 سال پیش دیگر نمی توانستند با او همراهی کنند و مواد زائد بدنش را تصفیه، حالا باید دستگاه دیالیز، جایگزینی برای این فعل و انفعالات باشد تا بتواند زنده بماند، هر بار که به بیمارستان می آید، چهره اش درهم رفته و غم می شود، غصه تکراری زندگی اش، یک دقیقه یا دو دقیقه که دیالیش زمان نمی برد، بلکه گاهی دو تا چهار ساعت این عملیات طول می کشد و با درد تمام، تنها، دستش را روی زخم های جای سوزن ها می گذارد.

دیالیزی ها رژیم غذایی خاصی دارند، هر غذایی و هر میوه ای برای آنان مناسب نیست، یک فرد دیالیزی باید رژیم غذایی کم چرب،کم نمک و کم پروتئینی داشته باشد و از مصرف حبوبات هم خودداری کند و برای انواع غذاهایی که باید بخورد مراقب باشد، اما زینت که می داند خانواده اش حتی در هزینه های رفت و آمد درمانش به شهر درمانده اند، بالاجبار از همان غذاهایی می خورد که برای دیگر اعضای خانواده است، تازه اگر غذای کافی هم داشته باشند، به این دلیل سرگیجه و بی حالی هایشان طولانی مدت است، دستانش لرزان شه و کمتر هم می تواند حتی راه برود.

شاید اگر هزینه ای داشتند سال ها پیش از این در نوبت پیوند کلیه قرار می گرفت و 20 سال تمام این همه درد و رنج را بر دوش نمی کشید، حالا این روزها نمی داند که آیا پیوند کلیه با توجه به اینکه سن و سالش بالارفته بر روی بدنش جواب می دهد یا نه، اما امید دارد شاید خیری پیدا شود و او را کمک کند یا لااقل اینکه در هزینه های رفت و آمد به شهر و تهیه آن مواد غذایی ویژه بیماران دیالیزی او را همراهی کند، چشم امیدش به دستان خیران دوخته شده است.

زینت، این روستایی بیمار و نیازمند با هزینه های بالای درمان، دردهایش این روزها اوج گرفته با زبان بی زبانی کمک می خواهد و با توجه به این موضوع قرار شد حرف های زده و نزده اش منتشر شود، به همین دلیل زبده، مسئول بسیج جامعه پزشکی که گاه گاهی کمکی به آنان می کند، از مردم خواست اگر خیرینی برای کمک رسانی می شناسند معرفی کنند و یا اینکه اگر هزینه ای برای کمک به درمان زینت در نظر گرفته اند به این نهاد تحویل دهند.

امید آن که خیری برای کمک رسانی به زینت، پیدا شود، تا چشم های مادرش که این روزها کم سو شده است، به درمان دخترش امیدوار شود و زینت لااقل غصه بی پولی را نخورد.

زندگی بیماران دیالیزی که تنها امدیشان برای زنده ماندن به دستگاه دیالیز است سخت می گذرد، حال اگر هزینه های درمان هم نباشد سختر.

زنگنه 

انتهای پیام/